ผักติ้วมอน หน้าแล้งอย่างนี้นอกจากหน้านี้จะเป็นหน้าของไข่มดแดง ผักหวาน อาหารในหน้านี้ที่ชุกชุมอีกอย่างก็คือจั้กกะจั่น อย่างตอนที่ผมเข้ามาที่กลางป่านี้ เสียงของพวกมันกำลังร้องส่งเสี่ยงประสานกันสนั่นไปทั้งป่าเลย แต่ในป่านี้ค่อนข้างรก ถ้าข้ามทุ่งไปที่หนองลุมพุกอีกที่ ๆ ผมเคยทำนาให้คนข้าง ๆ บ้านคือลุงสัก ที่นั่นผมว่าน่าจะเหมาะกว่าที่นี่ในการจับจั้กกะจั่น แต่อย่างว่า สะดวกที่สุดตลาดดีกว่า แถมถูกด้วย ร้อยเดียวกินแทบจะไม่หมด แล้วการหาจั้กกะจั่นที่ผมไปรู้มา ชาวบ้านแถว ๆ นี้เขาหากันยามกลางคืนครับถึงได้มาก ๆ โดยการตัดต้นไม้ที่คาดว่าจั้กกะจั่นชุม แล้วใช้ไฟส่องลงในกะละมังที่มีน้ำ มันจะบินลงไปรวมตัวกันในนั้นเองโดยไม่ต้องจับให้ยากเลย ง่าย ๆ เอง เรียกไต้จั้กกะจี่น เล่าเสียยาว แค่วันนี้ผมเจอต้นนี้เข้าเลยได้เรื่องจะเล่า ใบกำลังอ่อน ๆ น่ากิบกับป่น มันคือผักติ้วมอนครับผม ต้นติ้วตามป่าที่ผมรู้ ๆ มีประมาณสามชนิด อย่างตามภาพนี้คือต้นติ้วมอน ใบอ่อนมันจะหอม ๆ และมีรสเปรี้ยวอมฝาด ชาวบ้านนอกมักนิยมนำไปรับประทานเป็นผัก กินกับป่นกับแจ่ว ก้อยไข่มดแดง ได้หลายอย่าง อันนี้ต้นติ้วชนิดหนึ่ง อีกชนิดคือต้นติ้วแดง ต้นติ้วชนิดใบแดงนี้ใบมันกินไม่ได้ครับ แต่ลำต้นมันนำไปทำคอกไก่ได้ดีนัก เพราะตามลำต้นมันมักเต็มไปด้วยหนามแหลม ๆ ไว้เพื่อป้องกันการบุกรุกจากภายนอกได้ดี ฝ่ายต้นติ้วอีกชนิด จะเป็นติ้วขาว อันนั้นจะอย่างยอดเลย คือใบและดอกจะมีรสเปรี้ยวแกมมันไม่มีรสฝาดปน ทั้งดอกทั้งใบนำไปใส่ต้มปลานี้อร่อยนัก หรือจะต้มทำซุบผักติ้วก็อร่อย แต่ผมเดินจนทั่วป่าแล้วก็ไม่เห็นต้นติ้วขาว แต่ถ้าหนองลุมพุกนี้จะเยอะแยะ ยามนี้เป็นยามเดียวที่ต้นติ้วขาวออกดอกและใบงาม ๆ ให้ได้อร่อย ตามตลาดที่ผมไปเห็นมีขายแทบทุกวัน แต่วันนี้ในป่านี้ที่ผมเดินเลาะดู เจอแต่ติ้วมอน ติ้วมอนก็อร่อยครับ ใบจะฝาด ๆ หอม ๆ กิบกับลาบวัวลาบลาบควายนี้อร่อยอย่าบอกใครเชียว หรือจะกินกับส้มตำ อันนี้ก็อย่างยอดเลยผมขอแนะนำ ใบอ่อน ๆ อย่างนี้อร่อยนักแล เรื่องและภาพโดยผู้เขียน J A I W