ความรักความห่วงใยของคนในครอบครัวหลายคน ๆ คงรับรู้ความรู้สึกและนึกถึงได้ไม่ยากนัก โดยเฉพาะความรู้สึกอุ่นใจทุก ๆ ครั้งที่ได้นึกถึงบรรยากาศและเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในครอบครัวของตัวเองตั้งแต่วัยเด็ก หลาย ๆ เหตุการณ์คงจะเป็นความทรงจำที่ดีในใจเสมอ กิจกรรมที่ทุกครอบครัวต้องมีและทำร่วมกันอยู่เสมอ ๆ และแทบจะเป็นสิ่งที่ทำกันบ่อยมากในแต่ละวัน นั่นก็คือการกินข้าวร่วมกันทั้งบ้านนั่นเพราะวันหนึ่ง ๆ เราต้องกินข้าวด้วยกันทั้งหมดวันละ 3 มื้อนั่นเองเป็นอย่างน้อย และที่สำคัญไปกว่าการได้กินข้าวด้วยกันก็คือกับข้าวที่อร่อย ๆ บนโต๊ะอาหารนั้นมาจากฝีมือแม่ของเรานี้เอง เมื่อหลับตาย้อนนึกถึงเหตุการณ์ในทุก ๆ เช้าที่จะมีกลิ่นหอมของกับข้าวแม่ลอยผ่านประตูไม้จากครัวไม้เล็ก ๆ เข้ามาโดยต้นตอของกลิ่นหอมนั้นมีหญิงวัยกลางคนกำลังวุ่นวายกับการหุงหาอาหารเช้าด้วยเตาฟืนควันโขมงเต็มครัวไปหมด เพื่อให้ลูก ๆ ได้กินกับข้าวตั้งแต่เช้าก่อนไปโรงเรียน เรายังจำได้ที่แม่บอกเคยบอกเสมอว่าข้าวเช้าคืออาหารคาบที่สำคัญมาก สำคัญต่อสมองและร่างกายของเด็ก ๆ แม่สอนให้เรารู้จักดูแลตัวเองกินข้าวให้ครบสามมื้อห้ามอดเราจะได้ร่างกายแข็งแรงและมีสมองที่ดีในการเรียนหนังสือ แม่สอนแบบนั้นจนเราติดเป็นนิสัยมาจนโต เมื่อถึงตอนนี้รู้สึกว่าต้องขอบคุณแม่เป็นที่สุดที่ทำให้เราไม่ป่วยง่ายไม่เป็นโรคกระเพาะเหมือนเพื่อน ๆ คนอื่นที่ไม่ชอบกินข้าวให้เป็นเวลามีแรงและกำลังต่อสู้กับปัญหาต่าง ๆ ได้เสมอ ๆ เมื่อถึงเวลาที่ต้องการแรงฮึด นี้อาจจะเป็นผลพลอยได้จากพื้นฐานที่ดีที่แม่ได้มอบให้มาตั้งแต่เล็ก ๆ ก็เป็นได้ เครดิตภาพโดย cottonbro จาก Pexels เครดิตภาพโดย cottonbro จาก Pexels สมัยก่อนสมัยตอนเด็กอาหารในทุก ๆ เช้าของแม่ทำจากวัสดุที่ไม่ได้ซื้อหาอะไร เช่นเดียวกับไข่เป็ดต้ม แม่ต้องต้มไข่เป็ดให้เราวันละ 2 ฟองทุกเช้า 1 ฟองคือกินก่อนไปโรงเรียน เหลืออีกฟองคือห่อใส่กล่องข้าวไปกินที่โรงเรียนในตอนกลางวันนั่นเอง สรุปแล้วเราได้กินไข่เป็ดวันล่ะ 2 ฟอง (ถึงไม่แปลกใจเลยทำไมเราถึงแข็งแรงนัก) แถมเป็ดที่เลี้ยงเราเลี้ยงตามธรรมชาติไม่มีสารช่วยเร่งอะไรทั้งนั้น ไข่แดงทุกใบอร่อยที่สุดเลยในตอนนั้น เป็นอาหารที่เรากินได้ทุกวันไม่มีเบื่อเลยจริง ๆ ไข่เป็ดที่เรากินทุกวันได้จากเป็ดในเล้าที่แม่เลี้ยงเอง เรามีหน้าที่ช่วยให้อาหารบ้างตามประสาเด็กแต่เมื่อถึงเวลาเก็บไข่จะขยันตื่นเช้าเป็นพิเศษเพื่อที่จะได้เก็บไข่เป็ดในทุก ๆ เช้าตรู่ความรู้สึกของเด็กน้อยมันตื่นเต้นมากกับการเจอไข่ที่แม่เป็ดเพิ่งออกไข่มาและได้ลุ้นว่าในแต่ละวันจะเก็บไข่ได้กี่ฟองได้ไข่ลูกใหญ่ขนาดไหน นี้ก็เป็นอีกหนึ่งความทรงจำที่ยิ้มได้เสมอ เมื่อได้นึกถึงด้วยความเรียบง่ายของของแม่และบ้านที่เราอยู่ที่อาศัยทำให้พวกเราไม่ได้โหยหาสิ่งที่เลิศเลอหรือราคาแพง ๆ มาใช้ทำอาหารกัน ไม่เคยเรียกร้องที่อยากจะกินนั่นกินนี่ไม่เคยเลยจริง ๆ นั่นอาจจะเป็นเพราะสิ่งที่เรามีอยู่แล้วมันดีมากเพียงพอ ดีพอที่จะทำให้เด็กอย่างเราไม่ได้รู้สึกหรือคิดถึงสิ่งของอื่น ๆ ที่พวกเราอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันอร่อยกว่าอาหารที่เรากินอยู่ก็เป็นได้ เครดิตภาพโดย Mona Sabha Cabrera จาก Pexels เครดิตภาพโดย Aidan Jarrett จาก Pexels สิ่งสำคัญกว่าสิ่งของที่มีราคาแพง คุณค่าที่ที่หาที่ไหนไม่ได้คือ นอกจากหน้าตาหรือรสชาติของกับข้าวเหล่านั้นแล้ว สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือความใส่ใจและความตั้งใจของผู้ทำที่ใส่เข้าไปในอาหารทุก ๆ จานและทุก ๆ วันต่างหาก ชีวิตของเด็กชนบทอย่างเราเมื่อ 30 กว่าปีที่แล้วนั้นมันไม่ได้มีอะไรให้เลือกกินมากมายนักหรอก แต่ก็น่าแปลกใจที่กับข้าวทุกจานที่ทำจากฝีมือของแม่มันแสนวิเศษเหลือเกิน “แม่ทำอะไรก็อร่อย” ในความคิดของเรา แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนและแม้ความจำเป็นของชีวิตพาให้เราห่างมาจากบ้านมาไกลแค่ไหนก็ตามแต่ไม่มีวันไหนเลยที่ไม่คิดถึงกับข้าวรสมือแม่ วันที่เหนื่อยล้ากับสิ่งรอบตัวที่ต้องต่อสู้ดิ้นรนในแต่ละวันเพื่อความอยู่รอดมันเหนื่อยแสนสาหัส แต่ด้วยหัวใจที่เข้มแข็งที่ถูกเลี้ยงดูมาด้วยความรักและความใส่ใจผ่านกับข้าวที่แสนอร่อยมันก็สามารถทำให้ตัวเรามีแรงฮึดสู้กับปัญหาต่าง ๆ ที่เข้ามาได้เสมอเมื่อคิดถึงคนที่อยู่ไกล ทุกครั้งที่เด็กห่างบ้านอย่างเรารู้สึกเหนื่อยล้าขอแค่ได้คิดถึงรสชาติอาหารคิดถึงคนที่ทำให้ด้วยใจและบรรยากาศในวัยเด็กแบบที่เคยเป็นมา แค่นั้นก็สุขใจมากแล้วเมื่อนึกขึ้นมา “คิดถึงกับข้าวแม่จัง” เครดิตภาพโดย cottonbro จาก Pexels เครดิตภาพปกโดย Clem Onojeghuo จาก Pexels